درباره ما

آریانا تشخیص ابزار؛ تولید پویا بر پایه مهندسی معکوس

مهندس «محمد حسین پوریاقوتی» به همراه «پویان شهرابی» سال ۸۹ شرکت «آریانا تشخیص ابزار» را تاسیس کردند. این شرکت توسط دو مهندس جوان با تخصص های «مهندسی پزشکی» و «مهندسی نساجی» در حوزه پزشکی، ارتوپدی و مراقبتی شروع به کار کرد. ترکیب این دو تخصص شاید در ابتدا نامتناسب به نظر برسد، اما به گفته پوریاقوتی، مدیرعامل شرکت آریانا تشخیص ابزار، مهندسی نساجی کمک بسیار بزرگی برای شرکت بوده چراکه مهندسی پزشکی تخصصی میان رشته ای و ترکیبی از مهندسی مواد، نساجی، الکترونیک و پلیمر است. امروز شرکت آریانا تشخیص ابزار، تولیدکننده شش مدل تشک برای رِنج های مختلف بیمار با بودجه ها و شرایط متفاوت، سیستم های نگهدارنده بیمار، سیستم های جابجایی بیمار، انواع پوزیشنینگ و نیز محصولات پیشگیری از زخم بستر است.

چگونه و چه سالی شرکت آریانا تشخیص ابزار را تاسیس کردید؟

پس از فارغ التحصیلی از دانشگاه در سال ۸۶ به مدت دو سال در بیمارستان میلاد کار کردم. سپس چهار سال نیز در بیمارستان مهراد، مسئول واحد تجهیزات پزشکی بودم. کار در بیمارستان موجب شد تا دید بهتری نسبت به تجهیزات پزشکی پیدا کنم. در واقع ارتباط با شرکتهای تجهیزات پزشکی و کار در همه حوزههای مرتبط با تجهیزات و مهندسی پزشکی از مزایای اشتغال در بیمارستان است که تجربه ارزشمندی به شمار میرود. پس از آن، چند سالی نیز مدیر بخش توسعه یک شرکت تولیدکننده و واردکننده تجهیزات پزشکی بودم. کار در این شرکت نیز تجربه بسیار خوبی برایم بود زیرا تقریبا در همه حوزه ها از جمله بیهوشی، تنفسی، قلبی، گوارش و اورژانس وارد شده بودیم و هر سال در نمایشگاه مدیکا و عرب هلث شرکت میکردیم. میتوانم بگویم بیش از ۱۰ سال و به طور مداوم در نمایشگاه مدیکای آلمان حضور داشته ام. بازدید از این نمایشگاه و آشنایی با تکنولوژی های جدید، همواره سرچشمه ایده های بسیار خوبی برایم بوده است. سرانجام سال ۸۹ با یکی از دوستانم به نام «پویان شهرابی» که سالها در زمینه تشک های مواج و زخم بستر کار کرده بود، استارت تاسیس شرکت آریانا تشخیص ابزار را زدیم. با توجه به مشاهداتمان از نمایشگاه های خارجی به دنبال تولید تشک مموری فوم زخم بستر بودیم که توانستیم کار شرکتمان را با این محصول استارت بزنیم. بدین ترتیب نخستین شرکتی بودیم که تشک فومی حافظه دار ضد زخم بستر را تولید کردیم و پروانه ساخت آن را نیز از وزارت بهداشت دریافت کردیم.

در چه شرایطی و با چه بودجهای شرکت خود را تاسیس کردید؟

مسیری دشوار را پشت سر گذاشتیم زیرا سال ۸۹ که شروع به کار کردیم شرایط اقتصادی کشور مساعد نبود و بودجه بیمارستان ها نیز بسیار اندک بود. سال های ۸۸-۸۹ نوسان های ارزی شدیدی در ایران به وجود آمده بود به طوری که که شرکت ها مدتی اصلا جنس نمیفروختند. کارمان را با استرس فراوان و ریسک بزرگی شروع کردیم به خصوص اینکه من برای راه اندازی شرکت از کارم خارج شده بودم. بیشتر اطرافیان هشدار میدادند که اکنون زمان مناسبی برای انجام این کار نیست، در صورتی که به نظر من هرچه دیرتر این کار را شروع میکردیم شرایط دشوارتر میشد؛ سال ۸۹ شرایط هنوز بسیار بهتر از امروز بود. با همه این تفاصیل خودمان دو نفر بدون داشتن حداقل امکانات، سرمایه ای خاص و مکانی برای تولید، کار ساخت تشک ضد زخم بستر را در منزل یکی از دوستانمان شروع کردیم. پروسه تولید آن تقریبا شش ماه زمان برد و با پیگیری های فراوان توانستیم برای نخستین بار در بیمارستان خاتم الانبیاء(ص)، دموی آن را ارائه بدهیم و چهار تشک خود را در اختیارشان بگذاریم. پس از آن چهار تشک را نیز به بیمارستان مهراد دادیم و این سرآغاز راهی طولانی بود.

پروسه پذیرش تولیدات شما توسط مراکز درمانی چقدر زمان برد و چه مشکلاتی داشتید؟

با دو مسئله روبه رو بودیم؛ یکی اینکه معمولا بیمارستانها جنس ایرانی را قبول و تایید نمیکردند، چه بسا زمانی که در بیمارستان مهراد مشغول به کار بودم نیز اصلا جنس ایرانی را قبول نمیکردیم. دوم اینکه جنسی که ما آوردیم با وجود اینکه سالها در اروپا و آمریکا استفاده میشد، در ایران کالای جدیدی به شمار میرفت. یعنی هرجا تشک را دمو میگذاشتیم و توضیح میدادیم که تا چه لوله ایی پاسخگوی بیماران است و کار تشک مواج را میکند، همیشه با مخالفت روبه رو میشدیم؛ زیرا عملکرد این تشک را به دلیل نداشتن پمپ و موتور، خوب نمیدانستند. با این حال تشک را به مدت دو ماه در مراکز درمانی دمو میگذاشتیم تا بیماران مختلف را روی این تشک بستری کنند و به ما بازخورد عملکرد آن و کمبودها و مشکلات احتمالیاش را بدهند. با این روش وارد مراکز درمانی شدیم و حداقل پنج سال زمان برد تا بیمارستان ها به این نتیجه رسیدند که تشک ما نیز نه تنها از قابلیت تشک های خارجی برخوردار است بلکه برخی مزایا نیز نسبت به تشک های مواج دارد. شاید سال اول زیر ۱۰ عدد تشک فروختیم که حتی جوابگوی هزینه دفترمان هم نمیشد، اما اکنون به مرحله ای رسیده ایم که بسیاری از مراکز تست کننده تشک ما، دیگر به دنبال تشک مواج نمیروند؛ زیرا نه تنها از نظر کاربری عملکرد راحت تر و بهتری دارد بلکه هزینه ها را کاهش میدهد و قیمت تمام شده آن کمتر است.

شرکت در روند پیشرفت خود چه پستی و بلندی هایی را پشت سر گذاشت تا به اینجا رسید؟

سال اول که تقریبا هیچ بازگشت سرمایه ای نداشتیم و از جیب خرج میکردیم. ضمن اینکه محصول ما برخی ایرادهای اصلی داشت که آن را با توجه به بازخوردهایی که از فرم های نظرسنجیِ بیمارستان ها گرفته بودیم، برطرف کردیم. با نظرسنجی از بیمارستان هایی که تشک خود را دمو گذاشته بودیم، شاخصه های مختلف تشک را ارزیابی میکردیم و به مررو توانستیم کیفیت محصول را بهتر کنیم. اکنون به مرحله ای رسیدهایم که ادعا کنیم، میتوانیم از نظر کیفیت با کمپانی های اروپایی رقابت کنیم.
سال دوم تلاش کردیم که تنوع محصولات خود را بیشتر کنیم زیرا شرکت تک محصولی نمیتواند دوام بیاورد. بنابراین یک مدل تشک بستری جدید را تولید کردیم و سپس هر سه تا شش ماه یک بار یکسری محصول جدید به سبد محصولات خود اضافه میکردیم. اکنون شش مدل تشک برای رِنج های مختلف بیمار با بودجه ها و شرایط متفاوت داریم. جدیدترین تشک تولیدی ما میتواند پاسخگوی نیازهای بیماران High Risk باشد.
در کنار تولید، وارد حوزه واردات نیز شدیم و با یک کمپانی کرهای، یک کمپانی اسپانیایی و یک کمپانی تایوانی در حوزه تجهیزات پزشکی شروع به همکاری کرده ایم. همچنین سال ۹۳ نمایندگی انحصاری یک کمپانی اسپانیایی فعال در زمینه مهار فیزیکی بیماران را گرفتیم. زمان کار در بیمارستان با مشکلات بیماران بیقرار آشنا شده بودم. در بیمارستان ها بیماران بیقرار را با باند به تخت میبستند که موجب زخم شدن دست و پا و آسیب به عروق یا اعصاب آنها میشد. ابتدا محصولات مهار فیزیکی بیمار (Patient Restraint Systems) در ایران کلای بیمارستانی لوکسی به شمار میرفت و برای بسیاری منطقی نبود که چرا باید کمر بیمار را با آن ببندند درحالی که میتوانند از باند و… استفاده کنند. تقریبا دو سال روی محصول اسپانیایی کار کردیم تا توانستیم فواید استفاده از آن را جا بیندازیم. اکنون این محصول جزو آیتم های ارزشیابی وزارت بهداشت است و حتی یکسری از شهرهای کوچک و دورافتاده نیز سفارش خرید آن را میدهند. با گران شدن نرخ ارز، بسیاری از مراکز دولتی توان خرید اجناس اسپانیایی را نداشتند؛ بنابراین شروع به مهندسی معکوس و تولید این محصولات کردیم و امروز ۱۰۰ درصد اجناس آن کمپانی را تولید میکنیم. اکنون تولیدات مهار فیزیکی بیماران شرکت ما در ایران جایگاه خود را پیدا کرده است و به دنبال تولید آنها برای آن کمپانی اسپانیایی هستیم و تاکنون چندبار نیز مذاکره کرده ایم. نکته قابل توجه این است که این کمپانی اسپانیایی همه محصولات خود را کاملا اتوماتیک تولید میکند درحالیکه ما همه چیز را با دست تولید میکنیم. برایشان عجیب بود که چطور توانستهایم تقریبا با ۹۰ درصد تشابه نسب به محصولات آنها، تولید کنیم و قیمت تمام شده را نیز کاهش دهیم.

قرفه شرکت آریانا تشخیص ابزار در نمایشگاه اکسپو سال ۱۳۹۸

چه سالی توانستید تغییر مکان داده و شرکت را توسعه بدهید؟

این پروسه به مرور اتفاق افتاد. تقریبا یک سالو نیم زمان برد تا دفتر مستقل داشته باشیم؛ زیرا در این مدت هیچ بازدهی نداشتیم و اگر فروشی نیز بود به آن صورت برگشت سرمایه ای نداشت و باید به طور مدام به شرکت سرمایه تزریق میکردیم. پس از آن ابتدا دو، سه نیرو استخدام کردیم و به مرور سال به سال تعداد پرسنل را افزایش دادیم تا امروز که ۱۴ پرسنل مستقیم و هشت نیروی غیرمستقیم داریم که بخشی از کارها را به آنها برونسپاری کرده ایم. سرانجام موفق به گسترش دفتر شدیم و کارگاهی در شهرک صنعتی جاجرود ایجاد کردیم. به زودی نیز کارخانه خود را راه اندازی خواهیم کرد.

چرا این اسم را برای شرکت خود انتخاب کردید؟

در بیمارستان مهراد در فیلد گوارش کار میکردم. فیلد گوارش بکر است و کشور نیاز زیادی به آن دارد بنابراین زمانی که استارت شرکت را زدم تصمیم داشتم یکسری محصولات این حوزه را تولید کنم، اما به دلایلی نشد. بنابراین نام «تشخیص ابزار» را انتخاب و ثبت کردیم، اما به حوزه تولید تجهیزات مراقبتی و ارتوپدی وارد شدیم.

تصمیم ندارید در آینده وارد حوزه گوارش نیز بشوید؟

خیر. تقریبا به سمت محصولات آیسییو، مراقبت های ویژه و اتاق عمل گرایش یافته ایم و مشتریان اصلی ما را این دسته تشکیل میدهند. بنابراین هدف ما توسعه و تکمیل سبد کالا در حوزه مراقبت های ویژه است.

تاکنون برای تامین مواد اولیه مشکلی نداشته اید؟

بخشی از مواد اولیه ما وارداتی است. برای نمونه یکسری سیستم های انتقال بیمار را سه سالی است که تولید میکنیم که پارچه خاصی برای آن استفاده میشود. سعی کردیم این پارچه را که اصطکاک بسیار کمی دارد در ایران تولید کنیم. حتی جلساتی با پژوهشگاه پلیمر نیز داشتیم تا بتوانیم آن را مهندسی معکوس کنیم، اما هنوز تکنولوژی تولید این پارچه در ایران وجود ندارد و فعلاً مجبور به واردات آن هستیم. برای وارد کردن این پارچه با وزارت صنایع نیز به مشکل برمیخوریم زیرا آن را در دسته پوشاک قرار داده و وارداتش را ممنوع کرده است. وزارت صنایع به هیچ عنوان نمیپذیرد که این پارچه کالای خاص پزشکی است و مدام اصرار دارد برای تولید این پوشاک در ایران باید به شرکت تولیدی آن بگویید کارخانه آن را در کشور احداث و تضمین کند که پس از چند سال این لباس ها در داخل تولید شوند.
اداره کل تجهیزات پزشکی نیز هیچ زمان در این زمینه کمکی به ما نکرده است. با اینکه شرکتی دانش بنیان هستیم، هرگز نتوانسته ایم مواد اولیه خود را به نام مواد اولیه تولید یا وارد کنیم؛ دلیل آن نیز شاید این بوده که کارگاه اجارهای است و به نام خودمان نیست و در نتیجه پروانه بهره برداری به ما ندادهاند. از طرفی پروانه ساخت نیز هیچ ارزشی برای اداره صنایع ندارد و فقط خواهان پروانه بهره برداری است.
همینطور به هیچ عنوان ثبت سفارش برای واردات پارچه های نئوپرن از تایوان برایمان انجام نمیدهند. این رویکردها تولیدکننده را خسته میکند و انرژیاش را میگیرد. درحالیکه وزارت صنایع اجازه واردات نمیدهد، کمپانی تایوانی حاضر است برای کار با ما تحریم ها را دور بزند. در واقع مشکل اصلی ما بیشتر از تحریم خارجی، بحث خودتحریمی است.

غیر از مواد اولیه مشکل دیگری دارید؟

مشکل اصل تولیدکنندگان تجهیزات پزشکی مسئله نقدینگی است. بسیاری از بیمارستان های دولتی بیش از دو سال است که پول ما را نداده اند یعنی از زمانی که دلار ۳ هزار تومان بوده است. در عمل ما به دولت وام بدون بهره ای میدهیم که هر ساله هم از ارزش آن پول کم میشود. اگر امروز پول بسیاری از اجناسی که به بیمارستانها داده ایم را پرداخت کنند، نمیتوانیم با آن مقدار حتی مواد اولیه خودِ آن کالا را بخریم.
همچنین تحریم نیز برایمان مشکل ساز شد. پس از برجام با چند کمپانی هلندی و اروپایی استارت تولید مشترک محصولاتمان را زدیم و محصولات خود را به بسیاری از بیمارستان های اروپا فرستادیم که آن زمان ۸۰ درصد محصولات ما قابل رقابت با محصولات شرکت های اروپایی بود. حتی همکاری های با یک کمپانی هلندی به مرحله ای رسید که قرار بود کارخانه ای احداث کنیم و محصولاتی با برند هلندی را با هم تولید کنیم و آنها نیز بفروشند، اما با برگشت تحریمها این کمپانی و کمپانی ایتالیایی که مذاکرات خوبی با آنها داشتیم کنار کشیدند.

چقدر از دولت طلب دارید؟

در مجموع حدود ۴ میلیارد تومان طلب داریم که فکر میکنم ۸۰ درصد آن را از مجموعه های دولتی طلبکار باشیم. مجموعه های دولتی هم که میگویند برای پرداخت بدهی ها بودجه ندارند با این حال هیچوقت ارائه خدمات را قطع نکرده ایم. از سوی دیگر متاسفانه پرداخت بیمارستان ها هیچ قاعدهای ندارد؛ در بسیاری از مواقع هر شرکتی که زور بیشتر و محصول استراتژیکتری داشته باشد موفق به دریافت مطالبات خود میشود. از بیمارستان هایی که شرکت ما دو ساله پول میگیرد، بسیاری از شرکت ها هستند که پیش از تحویل جنس به آنها پول خود را کامل دریافت میکنند. به طور کلی این بینظمی و بی قاعدگی در پرداخت ها آزاردهنده است.

چرا شما همین روال را پیش نمیگیرید؟

چون جنس های ما خاص نیستند. اجناس این شرکت ها حیاتی هستند و اگر نباشند اتاق های عمل و بیمارستان ها با مشکل روبه رو میشوند. بنابراین شرکت های تامین کننده این اقلام، میتوانند به بیمارستان ها فشار بیاورند. از طرفی متاسفانه پز طرح تحول سلامت را دولت میدهد درحالیکه در عمل هزینه طرح تحول سلامت از جیب شرکت های تجهیزات پزشکی و دارویی پرداخته میشود و دولت کار خاصی نکرده است. خروجی اقدام دولت این بوده است که بیمارستانی که با تاخیر سه ماهه پول شرکتها را پرداخت میکرد، اکنون بیش از یک سال تاخیر دارد. شرکت ها برای بیماران کار کرده اند بنابراین در واقع شرکت ها طرح تحول سلامت را انجام دادهاند.
موضوع دیگر درباره مطالبات بحث ارزش افزوده است. ما به بیمارستان های دولتی جنس میفروشیم و دولت سه ماه پس از فروش خواستار دریافت ارزش افزوده اجناس فروخته شده است. در صورتی که ما پول ارزش افزوده را یک سال بعد میگیریم یعنی عملا ارزش افزوده را شرکت های تجهیزات پزشکی به دولت وام میدهند. به بیانی دیگر شرکت های تجهیزات پزشکی باید ارزش افزوده که همان ۹ درصد مالیات است را روی فاکتور بکشند و از بیمارستان ها هنگام فروش اجناس، آن را گرفته و به دولت بپردازند. دولت در حالی این ارزش افزوده را پس از سه ماه از شرکت های تجهیزات پزشکی دریافت میکند که مشتریان که بیمارستان های دولتی هستند، این پول را هنوز به شرکت ها پرداخت نکرده اند. اگر ارزش افزوده رقم زیادی شود و به دولت بگوییم که هنوز رقمی از بیمارستان های دولتی دریافت نکرده ایم و خواستار قسط بندی ارزش افزوده شویم، سود اقساط را هم از ما میگیرند.

دیرکرد در پرداخت بدهی های دولتی چه تاثیری در بازار کار و توسعه شرکت شما داشته است؟

تاثیر بسیار زیادی داشته و در واقع مانع توسعه شرکت شده است. برخی پروژهای توسعه ای برای شروع تولید در دست داریم و طراحی برخی از آنها نیز انجام شده است و میتوانیم وارد فاز تولید شویم، اما نبود نقدینگی باعث شده است جنسی که یک ساله تولید میشود را اکنون پس از گذشت سه سال نتوانیم تولید کنیم. شرکتی که نقدینگی نداشته باشد نمیتواند چندان کاری از پیش ببرد.
از یک سالونیم پیش برای تامین نقدینگی وارد یکسری محصولات خانگی و فروش آنلاین شده ایم مانند محصولات تشک های طبی، تشک های ضد زخم بستر خانگی، بالشتک های بارداری و شیردهی، پشتیهای طبی اداری و… علاوه بر اینها در حال افزودن فیلدهای جدیدی هستیم تا بتوانیم از مشتری نهایی که بهای کالا را نقدی پرداخت میکند، پول دریافت و به شرکت و فیلدهای بیمارستانی تزریق کنیم. فروش رو به پیشرفتی داشتهایم با این حال نبود نقدینگی بسیاری از پروژه های ما را معلق کرده است.

صادرات هم دارید؟

صادرات را دو سال است در کشورهای ارمنستان، گرجستان و عمان استارت زده ایم، اما به دلیل تحریم ها و نام ایران، کار کردن دشوار است. دو سال پیش هم قصد داشتیم در نمایشگاه مدیکا در پاویون ایران با حمایتی که از شرکت های دانش بنیان میشد غرفه بگیریم، اما نام ایران و تحریم ها برای کسی که میخواهد مشتری شود، دافعه ایجاد میکند. زیرا هیچ تضمینی برای کار کردن با ایران وجود ندارد. اما از سوی دیگر ایران در بحث تجهیزات پزشکی خوشنام است. ثبت شرکتی نروژی، راهکاری است که یک سال پیش شرکت ما در مبحث صادرات در پیش گرفت. این شرکت را با یکسری از دوستان که مقیم نروژ هستند در این کشور تاسیس کردیم. امسال نیز برای نخستینبار توانستیم در نمایشگاه مدیکا غرفه ای در پاویون نروژ بگیریم. هدف ما این است که علاوه بر ورود به بازار منطقه با برند ایران، در بازار اروپا و خاورمیانه نیز با برندی اروپایی وارد شویم. بدین ترتیب که اصل تولید در ایران و کنترل کیفی و پکینگ آن در نروژ انجام میشود. زیرا هزینه نیروی انسانی در نروژ بسیار زیاد است و در کشورهای اسکاندیناوی تولید به دلیل قیمت تمام شده، چندان توجیه اقتصادی ندارد.
البته زمان زیادی میبرد که بازار را در دست بگیریم زیرا شناخت چندانی با بازار آنجا نداریم و بیشتر هدفمان نیز بازار خاورمیانه است. البته در نمایشگاه مدیکای امسال با یکسری از کمپانی ها مذاکراتی داشته ایم؛ چه در زمینه تولید برای آنها و چه فروش محصولات با نام برند نروژی. هرچند صادارت پروسه زمانبری است، اما نگاه طولانی مدت ما روی این مقوله است به خصوص اکنون که اوضاع اقتصادی بسیار بد است.

با توجه به تاسیس شرکتی در نروژ، در بحث انتقال پول همچنان با مشکل روبرو خواهید شد؟

بیشک مشکلاتی خواهیم داشت زیرا قسمتی از کار ما با ایران است. گذشته از این، بر اساس قوانین مالیاتی کشورهای اروپایی، پول باید به حسابی وارد و خارج شود بنابراین ضروری است پولی از نروژ به ایران منتقل شود. با این حال به دنبال یکسری راهکارها برای برونرفت از این مشکل هستیم.

آیا در کشورهای دیگر نیز نمایندگی هایی دارید؟

فعلا نداریم. در ارمنستان به نتایجی رسیده ایم که نماینده فروش و شریک ما شود زیرا میخواهیم یکسری محصولات را با برند خودش تولید کنیم. با عمانی ها نیز صحبت هایی کرده ایم، اما هنوز به نتیجه نرسیده است.

چه اقدامات انگیزشی برای نیروی انسانی دارید؟

یکسری کارگروه ها درست کرده ایم که بتوانیم همیشه بازخورد نیروی انسانی خود را به عنوان مهمترین سرمایه شرکت داشته باشیم. کارگروه های مختلفی همچون آموزش، توسعه و تولید ایجاد و به افراد وظایفی را محول کرده ایم تا بتوانند پتانسیل های خود را نشان بدهند. همه تلاش ما این است که از نظر مالی و موقعیتی، شرکت برای پرسنل جای پیشرفت داشته باشد و شرکت را جزوی از خودشان بدانند و باور داشته باشند پیشرفت شرکت موجب تحول در زندگی آنها نیز خواهد شد.

چه جایگاه آرمانی برای آینده شرکت متصور هستید؟

در زمینه هایی که کار کرده ایم همیشه پیشتاز بازار بوده ایم. سعی داشته ایم در زمینه کاری خود بهترین تولیدکننده در ایران باشیم که فکر میکنم تا اینجا نیز به این هدف رسیدهایم. سعی میکنیم سبد کالایی کامل تر و باکیفیت تری داشته باشیم. در واقع اولین معیار برایمان کیفیت بوده است. دورنمای ما این است که علاوه بر بهترین بودن در فیلد خود در ایران، در حوزه صادرات نیز مطرح باشیم. همه تلاش ما این است که شرکت خود را به یک شرکت صادراتی تبدیل کنیم و بتوانیم در آینده نزدیک، سهم بسیار بزرگی از فروشمان را به این حوزه اختصاص بدهیم تا بتوانیم درآمد آن را برای توسعه شرکت خرج کنیم.

چه توصیه ای به دانش آموختگان مهندسی پزشکی دارید؟

تحریم ها به بحث تجهیزات پزشکی آسیب زیادی زد، اما هر تهدیدی در عین حال یک فرصت است. تحریم ها فرصتی شد که بسیاری از شرکت های واردکننده به فکر تولید افتادند و اکنون به مرحله ای رسیده ایم که حتی تجهیزات هایتک را نیز در ایران تولید میکنیم. دانش و دانش آموخته این حوزه را در کشور داریم، اما کسی که دنبال آن را بگیرد تاکنون نبوده است. به نظرم ارتباط بین صنعت و دانشگاه در زمان ما تقریبا صفر بود، اما اکنون این ارتباط بسیار بهتر شده است و نیز ارادهای برای کمک به شرکت های دانش بنیان وجود دارد. دانشجویان هم اگر مانند کشورهای دیگر پایان نامه هایشان را به جای مقاله، بر پایه تولید یک وسیله بگذارند، نتایج بسیار مثبتی درپی خواهد داشت. اگر دانشگاه ها تولیدمحور شوند، پیشرفت بسیار خوبی خواهیم داشت و دانشجو هم برای ورود به حوزه طراحی و تولید مشتاق تر میشود.

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop